Borgarahreyfingin fölpúðruð

Sonur minn 7 ára lenti í deilum við bandarískan kennara sinn um daginn. Sá hinn síðarnefndi stóð fastur á því að Ísland væri ekki partur af Evrópu, en sonurinn var hinsvegar alveg viss í sinni sök og gaf sig ekki.

Sjálfur man ég þegar ég flutti á svipuðum aldri til Íslands frá Frakklandi og skildi aldrei almennilega afhverju Ísland væri í Eurovison en samt ekki í Evrópu. Það var einsog einhver hefði gleymt að haka við eitthvað á einhverju eyðublaði.

Vonandi stendur þetta til bóta núna en var ansi naumt á tímabili.

Móðir mín útskýrði eitt sinn fyrir mér út á hvað existentialismi gengi út á, og sagði mér frá því að á sokkabandsárunum sínum í París þá hafi það verið í tísku hjá þeim að púðra sig hvítan. Fölleikinn átti að endursplega þá tilvistarkreppu sem sannur existentialisti væri alltaf í, því að sá ætti kvölina sem á völina. Það væri ekki hvað væri verið að taka ákvörðun um sem skipti mestu máli, heldur ákvörðunin sjálf.

Mér finnst sumir þingmenn Borgarahreyfingunar í dag standa eftir sem svona dálítið sjálfhverfir og fölpúðraðir existentialistar í tilvistarkreppu. Vonandi losna þeir við valkvíðann fljótt.